Banater Mundarten: Des Geheimnis vun dene Paradeis-Baure

Des Geheimnis vun dene Pardeis-Baure

Frieher wie mer no net gentechnisch manipuliere hat kenne, han die Paradeis-Baure etwas erfine misse, das ihre Paradeis schneller rot gin, net nor vun der Sunn. De Adam un de Michl han newenanner g’wohnt, un ware alli zwaa Paradeis-Baure, awwer dem Adam seini sin immer schneller rot gin, wie dem Michl seini.

Jetz hat de Michl mol iwwer sei Weib g’saat, ich muss mol owacht gin, was de Adam macht, weil dem seini schneller rot gin wie unsri. Jetz is de Michl morjets mol frieher ufgstan, un is an sei Bodeloch, un hat vun dort aus direkt uf dem Adam sei Paradeis gsin, des hat er awwer efter misse mache, bis er de Adam derwischt hat.

Uf emol hert er de Adam kummt so still dorch sei Hof un geht schnur stracks in de Garte. Un wie er an seine Paradeis an kumm is, no hat er links un rechts g’schaut, un no hat er vor sich im stilli g’saat: „Na, die Luft is jo sauwer.“ Des war grad vor Sunneufgang. De Adam hat sich gleich gans nackich ausgezo, un is drei mol in de Paradeis ruf un nuf gelaaf. Un no han die Paradeis sich gschemt un sin aach gleich rot gin. Un des hat de Michl dorch sei Bodeloch gsin un hat sei’m Weib des aach gleich verzählt. „Des mache mir zwaa aach“, hat er gemennt, „du un ich!“

Un sie han’s gemach, de Michl un sei Marian. Awer net morjets frieh. „Mir mache des mittachs, wann die Sunn hell un heiß scheint“, hat’s Marian gsaat. Un so han se’s gemach, zur Freed vun ihre Nochbre. Mittachs, wie die Sunn hell un heiß gscheint hat, han se sich alli zwaa gans nackich ausgezoo, un sin net nor drei mol, vier mol in de Paradeis ruf un nuf gelaaf. Dann han die Paradeis sich so gschemt, dass se gleich blutrot gin sin, un schneller wie dem Adam seini.

Leit ich san des nor eich, hat de Michl gsaat. Ich han’s eich verrot – awwer saat des niemand.